Langs de Tasman Highway

Zo hebben we een kampeerplek waar geen faciliteiten zijn en zo zitten we in een bibliotheek met een stuk of 8 computers met internet verbinding.
Twaalf februari hebben we geslapen in Triabunna langs de Tasman Highway waar behalve een internet (ons vorig verslagje) en een visafslag verder niet zoveel te beleven is.
We rijden verder langs de Oostkust naar Bicheno waar we overnachten. Daarna richting St Helen om te overnachten en verolgens richting Devonport en Launceston.
Links rijden en anders denken in het verkeer begint nu ook wat te wennen.
Langs de weg veel aangereden walibies. Dat zijn grappige kleine kangaroes die met hun complete familie ook gewoon op campings tussen tenten en campers doorscharrelen op zoek naar voedsel.
Ook een grappig diertje 'om te zien' is de Tasmaanse duivel' die je zoals de naam al een beetje verraad; beter niet kunt aaien. Ze jagen op alles en ze eten alles. Ook vingers!!
De beestjes worden met uitroeing bedreigd door een ongeneeslijke ziekte en er word geprobeerd om een nieuw en gezond soort te fokken om ze vervolgens weer uit te zetten in de natuur. We waren tijdens voedertijd in een park net voor Triabunna waar aan zo n gezondheids project werd gewerkt. In dit park overigens ook andere typische Tasmaanse beesten en vogeltjes.
De "Devil" werd gevoerd met Walibie vlees wat overal ruimschoots aanwezig is. Het ligt immers gewoon langs de weg.
Door de geisoleerde ligging van het eiland Tasmanie komen hier dieren voor in soorten en kleuren die je nergens anders ter wereld tegenkomt.
Behalve bovenstaande beesten leven hier pikzwarte scholeksters, grote parkieten, zwarte zwanen, grijze ganzen met gele snavels en snuiten. In het park waar we waren leeft ook een groep Forrester kangaroe s die veel groter is dan de Walibie en hier in een groep met jongen in het park leeft en waar we gewoon tussen door kunnen lopen. Een byzondere ervaring!